* * *

Odchodzę po cichutku…

Wymykam się codziennym sprawom

Zamieniam się w ważniejszą niż jestem

i znikam…

nikt nie zauważa

codziennego odwrotu z drogi…

 

 

 

* * *

każdego dnia

powoli

w rytmie

odchodzę po kawałku…

nikt nie widzi

więc o powrót nie krzyknie

nikt nie zauważy

że mnie nie ma…

 

 

 

* * *

Zatrzymaj się!!!

krzyczę w sobie lecz nie wykonuję

z falą płynę i nie walczę o powrót

poddałam się rzece

choć ginę

nie szukam nawet brzytwy…

 

 

 

* * *

cicho zamykam kolejne drzwi

opuszczam siebie, Ciebie, nasz świat

na nogach miękkie skarpety

a w ręku telefon z funkcją „nie przeszkadzać”

Odchodzę cicho, bezszelestnie, stopniowo

i powoli, bo gwałtowność byś dostrzegł

nikt nie zdąży krzyknąć „WRACAJ”

bo nikt nie ma powodów do podejrzeń

Odchodzenie codzienne tak nie boli

oswajanie z bólem rozłożone jest w czasie

i nagle się przyzwyczajasz do bycia poza…

i wyjście to konsekwencja wyboru…